انتظار یعنی....

انتظار یعنی احساس تنگنا !
تا وقتی احساس تنگنا نکنیم منتظر نمی شیم. این احساس تنگنا هم فی هذه السّاعة و فی کلّ ساعة باید باشد. اصلاً فرج در مقابل تنگناست. من در بهترین جمع ها هم باشم باید بگم: باز هم جمع با یوسف فاطمه یه چیز دیگه ای می شه.

انتظار یعنی احساس فقر!
هر چی هم داشته باشم تا وقتی امامم بالای سرم نباشد فقیرم. این زبان حال ما باید باشد: یا أیِها العزیز! مسّنا و أهلنا الضُرّ و جئنا ببضعة مزجاة فأوف لنا الکیل و تصدّق علینا 12/88. چقدر حال ما بدون او حالت ضُرّ است؟ چند بار در روز دستمون را جلوی او دراز می کنیم که: آقا! تصدّق علینا؟ همین مشکل ماست! حتماً در سخنرانی های عمومی از مقام معظم رهبری شنیدید که می فرماید: اگر شکوه ای داشته باشم به امام زمان می گویم. او احساس فقر می کند، ولی من و شما بیشتر اوقات فیلم بازی می کنیم.

انتظار یعنی احساس غربت!
شما دیدید مادر مفقود الأثر را؟ هر چقدر هم دورش جمع باشند، باز هم چشمش به در است. منتظر است که عزیزش بیاید.

انتظار یعنی احساس تاریکی!
تا باور نکنم این عالم تاریک است. تا باور نکنم کوچه پس کوچه های دانشگاه، ادارات، جامعه تاریک است منتظر او نمی شوم. اگر نور یوسف فاطمه نباشد همه می خوریم زمین. بزرگ تر از ماها خوردند زمین رفقا! با یک لحظه احساس استغنی خوردند زمین. کلّا إن الإنسان لیطغی، أن رآه استغنی 96/6.

انتظار یعنی احساس جهل!
می خوام از امام براتون بگم. حاج آقا مصطفی به امام می گویند که: «چرا شما وقتی می روید زیارت حضرت امیرعلیه السلام ، عباتون را روی سرتون می کشید؟ آخه شما مر جع تقلید هستید.» امام می فرمایند همه ی ما در این خونه بی سوادیم. آن وقت خیلی از ما فقط بلدیم با الفاظ بازی کنیم، مستمعین را سرگرم کنیم.

انتظار یعنی احساس عطش!
چند بار شده نصف شب از جا بلند شیم، سرمون را بگذاریم به دیوار، بگیم آقا چرا نمی آیید ما که مردیم از تشنگی. ما که مردیم از بی آبی .

انتظار یعنی احساس یتیم بودن!
فرزند شهیدی بود که می گفت: شبی یک صفحه می نویسم بابا، که بابام یادم نره. آیا ما هم شبی یک بار می گیم یا صاحب الزمان؟! آیا هر روز صبح که چشمامون را باز می کنیم به اماممون سلام می دیم؟!

انتظار یعنی احساس گمراهی!

انتظار یعنی احساس اضطراب!

انتظار یعنی احساس قطره داشتن!
منتظر اقیانوس بودن!

....